Brakuje mi tamtych czasów, kiedy człowiek czuł się zupełnie wolny. Pełnią radości było taplanie się w błocie i ciągnięcie dziewczyn za warkocze. Można było zostać bohaterem okolicy jeśli zjadło się dwanaście kiełbasek i nie puściło pawia. Zaś najtwardszych poznawało się po tym, że wracali do domu najpóźniej mimo krzyków matki. Ech, to były czasy! Plucie na odległość, rzucanie śniegiem w dzielnicowego,
zakłady o to, kto dłużej będzie wisiał na jednej ręce na trzepaku, łamanie desek na głowie niczym Bruce Lee... Te wszystkie wizyty na ostrym dyżurze, niedowierzanie lekarzy, gromki śmiech kolegów...
Niestety, to już nigdy nie wróci! Żona zmusiła mnie do wszycia Esperalu...

Czuję się spełniony kiedy z córką i synem budujemy zamki na piasku. jesteśmy bohaterami plaży, bo zwykle nasze są największe. Często wciągamy do budowy obce osoby, bo widząc naszą radość chcą nam jej kawałek wyrwać . Ech, mamy jej tyle, że możemy rzucać we wszystkich dookoła i jeszcze zostanie !
te wszystkie wakacje, wspólne zwycięstwa i porażki, pierwsze miłości naszych dzieci..., niedowierzanie kolegów, że ciągle ta sama żona po tylu latach. I otrzymany od żony krótki list "Zestarzej się ze mną, najlepsze jeszcze przed nami"...